D'66 en het Paasakkoord

Al sinds ik mag stemmen is D'66 mijn partij. Sterker, ik was zelfs lid van de partij. Was, want bij toetreding tot de huidige coalitie kon ik mij niet meer vinden in het huidige D'66. Dat mijn gevoelens juist bleken, is het afgelopen weekend wel gebleken. Alles waar de partij voor staat is afgenomen, maar toch gaan we door. Sterker, we benoemen zelfs al een nieuwe minister, terwijl de leden zich nog uit moeten spreken. Volgens mij klopt de volgorde hier niet helemaal. Ik heb altijd gezegd dat er maar één keuze voor de partij op het moment dat er wezenlijk niets meer te halen valt en dat is Opheffing van de partij. De voornaamste reden voor mij om als D'66'er door het leven te gaan is altijd geweest dat het de enige partij is die van pragmatisme handelt i.p.v. uitgekauwde dogma's. Het lijkt erop dat Nederland op dit moment vooral behoefte heeft aan christelijke, islamitische, socialistische, maar vooral populistische dogma's. Jammer, maar helaas.