Column Joost Zwagerman: Laatkomers

Helaas, het zijn vaak Nederlanders die uitblinken in te laat komen. De laatste keer dat ik met het vliegtuig ergens heen wilde, was het weer zo laat. Een kwartier na beoogde vertrektijd stommelden drie landgenoten het middenpad van het British Airways-toestel in. De belastingvrije non-items werden in de lockers gesmeten, onderling maakten de drie een geintje - en kwamen toen tot de ontdekking dat de beambte van de incheckbalie hen niet de kaarten voor drie stoelen naast elkaar had toegewezen. Dat kon natuurlijk niet - stewardess erbij, grote mond, de rest van de passagiers verbeet zich. Eén rij voor me was een stoel vrij naast een Engelsman die zich uit ergernis achter zijn krant had verstopt. De Hollandse laatkomers sloegen vast zelf aan het reorganiseren. Als die vent nou opstaat en die vrouw één rij naar achter schuift, dan kunnen wij.....en zo verder. "Are you alone?" vroeg de ene Nederlander recht op de man af aan de krantenlezende Engelsman. De man liet zijn krant zakken. "No, sir, I'm married. But I cannot see any connection between my marriage and your seatnumber." In die laatste zin bevonden zich meer dan vier woorden, dus bij de Nederlander zag je hoe de schoepen in het brein zich langzaam in beweging begonnen te zetten. Toen verduisterde zijn blik en ik zette mij al schrap voor een echte Hollandse scheldpartij of erger, maar ineens klonk achter de stem van één van de piloten die het gangpad in was komen lopen en die op dwingende toon de drie Nederlanders gebood te gaan zitten. Mokkend zeeg het drietal in de hun toegewezen stoelen. De vlucht verliep verder voorspoedig, maar de eerste twintig minuten dampten de drie Nederlanders van verontwaardiging, dat zag je aan de manier waarop ze onafhankelijk van elkaar zo nu en dan hun schouder bewogen. De nekspieren verknoopten zich van stress en onbegrip. Bij de landing maakten ze als laatsten hun veiligheidsgordels vast, natuurlijk bij wijze van symbolisch verzet tegen de sommatie van de piloot. Bij het uistappen maakten ze de grote passen van het soort reiziger dat zich heeft voorgenomen zijn beklag te gaan doen. Eén van de drie liet een tas met drankflessen vallen - de flessen hielden het maar net. Je zag ze denken: nog even en het onrecht dat hun was aangedaan nam ondraaglijke proporties aan. En tot overmaat van ramp was de getrouwde Engelsman hen nog behulpzaam ook met het aanreiken van de reisbagage uit de lockers. De drie raakten bijna confuus van al die onverwachte wendingen - en dat terwijl hun lang weekend nog niet eens begonnen was. Het moest niet veel gekker worden.